Brief van Sinterklaas

Deze brief verscheen op DeWereldMorgen. Met dank aan Ilse Geerinck, docent en onderzoeker aan de UCLL Lerarenopleiding, & An Swerts, UCLL-student avondonderwijs Lager Onderwijs campus Diepenbeek en schrijfster van kinderboeken waaronder ‘Krijg ik een kabouter, Sint?’

Lieve ouders

Wat hoor ik nu van de kinderen en in het nieuws? U vertelt dat ik niet besta of niet meer mag langskomen. Ik krijg er rillingen van. Vanwaar die plotse ommezwaai na zestienhonderd jaar? Scheiden hier onze wegen? Is er een onoverbrugbare kloof tussen ons ontstaan? Kunt u de warmte niet meer voelen die uitgaat van heiligenverhalen en tradities?

Hoog tijd dat ik mezelf terug aan u voorstel, lieve ouders. Nicolaas van Myra, mijn geboortenaam. Bisschop van beroep. Immer milde en gulle schenker van zoetigheden. En niet in het minst: dankbare figuur om de kwajongensstreken van uw kinderen met de mantel der liefde te bedekken en uw onvoorwaardelijke ouderlijke liefde aan hen te tonen. Of hebt u zo’n figuur niet meer nodig? Is de moraal zo streng geworden dat alleen wie zich goed gedraagt nog lekkers verdient? Nee, lieve ouders, ik kan niet geloven dat u mij in dat verdienmodel steekt.

Waarom besta ik dan niet meer voor u, en dus ook niet meer voor uw kinderen? Waarom vertelt u mijn verhaal niet meer? We hebben toch allemaal behoefte aan verhalen die ons doen dromen en ons verder brengen dan de werkelijkheid, die soms wat uitzichtloos lijkt? Een beetje spanning en ontspanning in het leven mag toch wel? Er is toch meer tussen hemel en aarde, nietwaar? Een grote Griekse denker schreef ooit dat God boven het dak van ons denken woont. Geweldig toch, dat ik me net daar begeef, op dat dak. Mooi, denk ik dan, om aan de kinderen te vertellen hoe ik van het ene naar het andere dak hop om huiskamers te vullen met speelgoed, speculaas en snoep. En vergeet u ook niet te vertellen dat ik een dieprode, fluwelen mantel draag, dat mijn edel, wit paard prachtig afsteekt tegen de donkere nachthemel, en dat … ach, ik vergaloppeer me weer … want u vertelt niet meer over mij.

Maar waarom dan niet, lieve ouders? Ik probeer het te begrijpen … Waar is uw verbeeldingskracht? Het is toch een heerlijke gedachte om met uw kroost te delen dat er iemand liefdevol aan het werk is om kleine geschenken en wat lekkers in de huiskamers te brengen? De huiskamers waar er gezellig wordt samengezeten om even tv te kijken na een zware dag, te genieten van een kop warme chocolademelk, zomaar in elkaars bijzijn te vertoeven, en bovenal: verhalen met elkaar te delen. Wel, in deze huiskamers vul ik maar wat graag de schoentjes bij de haard. Het is een klein gebaar dat toch menig hartje verwarmt, waardoor dat hartje ook liever en milder kan zijn voor andere hartjes. Ja, daarvoor kunt u ook dit jaar op mij rekenen. Lieve ouders, verklaar me dus niet dood. Laat me binnen in uw huiskamers om uw kinderen met wat lekkers en enkele geschenken te verrassen. Ik beloof u dat ik de liefde tussen u en uw kroost nog aanwakker als ik ook op u mag rekenen.

Wat ik van u verwacht? U hoeft niet meer te doen dan dit: Ga die ochtend na mijn bezoek gezellig samen met uw kroost aan de ontbijttafel zitten. Zet uw smartphone uit voor de dag. Laat de afwas staan. Houd uw pyjama maar aan. Kruip dicht bij elkaar op het tapijt in de woonkamer en overleg. Misschien willen jullie wel samen spelen met het speelgoed dat ik bracht? Of misschien kiezen jullie voor een bordspel, een wedstrijdje racen tegen elkaar, samen dansen op het nieuwste lied, samen koekjes bakken, … Want geef toe, lieve ouders, wat is er kostbaarder voor uw kinderen dan samen met u opgaan in een spel? Dát – en niet het speelgoed – is uw grootste cadeau voor hen!

Laat me dus bestaan, lieve ouders. Laat me samen met uw kinderen mijn verjaardag op zes december vieren. Maak me deelgenoot van uw kostbare familiemomenten. Dan kom ik helemaal tot leven. Daar en dan ben ik op mijn best.

Warme groet

Sinterklaas