De l’Afrique à la Belgique

Een liftavontuur dwars door de Sahelregio in Senegal bracht me naar de grensovergang met Mauritanië. Een plek die nogal sterk beïnvloed is door corruptie. De reden hierachter kon ik ter plaatse al snel linken aan mijn medereizigers, namelijk migranten. Stuk voor stuk mensen die aan de grensovergang aangaven dezelfde eindbestemming te hebben als ikzelf, namelijk Europa. 

Na de onderhandelingen vervolgde ik mijn weg op de West-Afrikaanse (migratie)route, doorheen Mauritanië. De plaats waar het merendeel van de migranten de woestijn inruilen voor open zee, op weg naar de Canarische eilanden. Een recent afgesloten migratiedeal tussen de EU en Mauritanië bemoeilijkt deze route en dwarsboomt daarmee de droom van velen. 

Verder noordwaarts kwam ik in aanraking met de Sahel-destabilisering, wat maakt dat de infiltratie van terroristische groeperingen er reëel is. Uit voorzorg wijzigde ik een gedeelte van mijn vooropgestelde plannen. Het aangescherpte veiligheidsrisico neemt niet weg dat het gebied nog steeds bewoond is door o.a. nomades met hun kamelen. Mijnwerkers delven daarnaast op dagdagelijkse basis meerdere Eiffeltorens aan ijzererts uit het gebied.

Uiteindelijk kon ik een gedeelte meereizen op een kolossale goederentrein die deze ontgonnen metalen transporteert. Op de Iron Ore Train werd ik vergezeld door een handvol Mauritaniërs die actief zijn in de uitgestrekte Sahara woestijn. 

Na een passage door de Westelijke Sahara bracht een nachtbus me naar Marokko, waar taal en religie nauwelijks verschillen van die in de SADR. Contacten leggen met locals werd vanaf heden wel een uitdaging. Ik kwam namelijk terug in aanraking met (massa)toerisme dat in vele Marokkaanse trekpleisters aanwezig is.

Afrika sloot ik uiteindelijk af bij een lokale hammam, vooraleer ik Europa zou betreden via een landgrens tussen de twee continenten. Melilla, een Spaanse exclave, leek door zijn muur wel op een heus fort. Fort Europa.