Sven: van brandweerman tot vakbondsmedewerker
Lees hier het verhaal van brandweerman Sven. Ontdek hoe hij ervoor koos om de kazerne achter zich te laten en weer achter de boeken te duiken na een eerste ervaring met het hoger onderwijs die, figuurlijk, in vlammen op ging.
“De hogeschool heeft me geleerd om niet ja te zeggen op alle kansen, maar om te kiezen voor wat me écht iets bijbrengt.”
Sven, 36 jaar
“Het was voor mijn ouders niet evident om me universitaire studies te laten doen, en ik vond het dan ook vreselijk toen na ik twee weken al besefte dat het niks voor mij was. Ik bleef koppig naar de les gaan, maar broedde tegelijk op een plan B: meteen gaan werken, maar wel in een job waar ik zou kunnen bijleren en doorgroeien. Het werd de brandweer. Geen jongensdroom dus, maar een puur rationele keuze. En toch gaf het me alles wat ik verlangde: toffe collega’s, werken met mensen, het verschil maken tijdens de moeilijke momenten van het leven. Ik stelde me dus geen vragen. Tot anderen links en rechts begonnen te fluisteren dat die ene vacature - vakbondssecretaris voor de lokale besturen - wel iets voor mij zou zijn.”
Een nieuwe wending
“Solliciteren kan geen kwaad, dacht ik, en voor ik het wist was ik geslaagd. Plots was ik nachten en weekends thuis, een heel verschil. Ik kreeg ook wat extra’s bovenop mijn loon, en een bedrijfswagen. Maar vooral: ik ontdekte dat ik ook in dit werk een wezenlijk verschil kon maken voor mensen, individueel én collectief. Ik was permanent in overleg en moest mezelf telkens opnieuw uitvinden. Want wat op de ene plek werkt, werkt ergens anders helemaal niet. In die periode begon mijn schoonbroer, ook een vakbondsafgevaardigde, over deze graduaatsopleiding. Het sprak me meteen aan. Ik school me sowieso graag bij om beter te worden in wat ik doe, en bovendien kreeg ik - na die eerste mislukte poging - opnieuw een kans op een hoger diploma. Dat was echt een stimulans, iets wat ik voor mezelf kon bereiken.”
“De flexibiliteit. Elk jaar zelf kiezen hoe zwaar je studie is, is een enorme luxe. In het trimester dat mijn oudste dochter geboren is, koos ik bijvoorbeeld maar één vak. Dat haalde ik dan weer in tijdens de tweede helft van dat studiejaar.”
Sven, 36 jaar
Groot leeftijdsverschil
“Ik kwam terecht tussen een heel divers publiek: rechtstreekse schoolverlaters, ervaren vakbondsmensen, … We leren ervaringsgericht, wisselen praktijken uit. En zelfs mensen zonder ervaring brengen me veel bij, puur door hoe zij met een frisse blik naar zaken kijken die ik als vanzelfsprekend beschouwde. Soms is het ook frustrerend: ik moet door mijn andere engagementen weleens afwegen welke lessen wel en niet lukken, terwijl zij soms lessen overslaan om uit te slapen na een feestje. Dan voel je het leeftijdsverschil wel! De vakken zijn boeiend, maar zorgen ook voor permanente druk. Om de zoveel weken moet je een paper inleveren of studeren. Gelukkig kan je de studie dus spreiden over het aantal jaren dat je zelf haalbaar acht.”
Juiste denkreflexen
“Toen we over onze toekomstdromen moesten praten tijdens een les, hadden vier van de vijf studenten het over hun droom om voor het ACV te gaan werken. Ik was die vijfde. Maar hoewel ik die ambitie niet had, is dat exact waar ik nu terechtgekomen ben! Zonder deze studie had ik daar misschien nooit gesolliciteerd, terwijl ik er nu zo veel uit haal. Het is permanent leren en bijleren. Ik voel dat de brandweer nu een afgesloten hoofdstuk is, al had ik dat vroeger nooit verwacht. De hogeschool heeft daar zeker een rol in gespeeld. Tijdens die studie heb ik de juiste denkreflexen meegekregen die me nu goed van pas komen. En ik heb er ook geleerd om niet ja te zeggen op alle kansen, maar om te kiezen voor wat me écht iets bijbrengt. Intussen ben ik alweer met iets nieuws begonnen: bemiddeling, aan de universiteit. Blijkbaar is mijn honger naar kennis alleen nog maar groter geworden!”