Dagboek van een stage in het buitenland

“Bij Entree Noorderpoort in Groningen kunnen jongeren terecht die omwille van hun ‘rugzak’ zoals gedragsproblemen, schoolverzuim, drugsgebruik of verwaarlozing zijn afgehaakt, en nu alsnog hun diploma willen halen. De lessen zijn praktijkgericht en gelinkt aan veel stage of werk. Maar ze werken vooral aan een juiste attitude. Ik kom terecht in het BAT (begeleidings-en adviesteam). Stagebegeleider Ton onthaalt me supergoed. Ik word aan iedereen persoonlijk voorgesteld en meteen als een gelijke behandeld. Dat maakt indruk op me, dat zie ik in België nog niet meteen gebeuren. Nederlanders hebben ook veel humor, en af en toe leidt mijn Vlaamse taaltje tot spraakverwarring. 

Op mijn eerste dag mag ik twee intakegesprekken bijwonen, maar ze komen allebei niet opdagen! Mijn rondes voor de absenties verlopen al iets vlotter. Al is dat een uitdaging voor mij. Bij afwezigheden moet ik studenten of hun ouders bellen. Niet om hen met de vinger te wijzen, wel om hen te laten weten dat we hen missen en bezorgd zijn om hen. Ik vind dat best eng, maar het gaat verrassend goed. Daarnaast woon ik een vergadering bij over de burgerschapsweek die op het programma staat. Interessant!” 

“Teamoverleg. Het is boeiend om de standpunten van docenten en begeleiders tegenover elkaar te zien. Ik voel me beter voorbereid voor de gesprekken die de rest van de week nog zullen volgen: intakes, klasgesprekken, … Ik krijg er echt energie van om met deze doelgroep te werken. Op de muur van het BAT-kantoor lees ik een inspirerende uitspraak: ‘Je bent zo mooi anders dan ik, natuurlijk niet meer of minder maar zo mooi anders, ik zou je nooit anders willen.’ Dat is het helemaal!” 

“Playing for success is een tiendaags traject voor jongeren van 15 tot 23 jaar, dat de schooldagen even vervangt. Twee dagen daarvan gaan over motivatie en zelfregulatie, en daar mag ik bij zijn. De deelnemers komen samen in de bestuurskamer van voetbalclub FC Groningen en debatteren er over zinloos geweld. Daarna vertelt Niels Wilmink over zijn succesvolle kickbokscarrière en geeft hij zelf boksles. Een dag die ik niet snel zal vergeten. Door de spierpijn achteraf, maar vooral door de manier waarop hij met de jongeren omgaat.” 

“Het is fijn om met de collega’s samen te werken. Ik kan altijd wel bij iemand terecht. Maar tegelijk krijg ik veel vrijheid. Zo werk ik zelfstandig een vorming uit voor de burgerschapsweek uit. Het is een bestaand spel uit de Chirodatabase dat ik herwerk met nieuw materiaal. Het is bedoeld om jongeren te motiveren om verschillende taboes aan te kaarten. Om de groepjes te verdelen, vraag ik hen om een schoen uit te doen en in het midden te gooien. Spannend, maar gelukkig blijkt het perfect te werken!” 

“Ik besef hier steeds meer hoe we vaak proberen om mensen aan te passen aan de maatschappij. Terwijl het perfect ook andersom kan! Hier kunnen studenten hun docenten bereiken via Whatsapp, gewoon omdat dat hun meest natuurlijke manier van communiceren is. Er bestaan ook ‘kantinediensten’, waar ik ook vaak aan meedoe. Dat wil zeggen dat je in de kantine gaat zitten tijdens de pauze van de studenten. Ze zijn daar toch, en dan kunnen ze je makkelijker en informeler aanspreken met zorgen of problemen. Zo drempelverlagend!” 

“Ik wilde absoluut naar het buitenland voor een stage, omdat ik mijn plan wilde leren trekken. Ik nam me ook voor om niet tussendoor naar huis te gaan, om er echt in te kunnen duiken. En dan moet ik me ook geen zorgen maken over de leuke dingen die op het thuisfront gebeuren, ik kan enkel focussen op mij en mijn werk. Pure zelfzorg. Daardoor voel ik me verrassend snel thuis in Groningen. Ik ben verplicht om contact te leggen met collega’s, maar zal ook af en toe alleen iets moeten gaan drinken, een kapper zoeken of een supermarkt uittesten. Ik voel dat ik hier op mijn eigen benen kan staan. Van de weekends leer ik dus bijna evenveel als van de stageweken zelf!”